Joël
Ik ben Joël de Jong, 19 jaar en geboren en getogen in Harlingen. Al van jongs af aan stond mijn leven grotendeels in het teken van sport. Bijna dagelijks was ik terug te vinden op een voetbalveld of tennisveld. Op vijfjarige leeftijd leek dit alles echter volledig in duigen te vallen na de diagnose botkanker in het distale deel van mijn rechter-tibia (ewingsarcoom). Halverwege de behandelingen in het UMCG met 14 chemokuren moest ook mijn been geamputeerd worden. Natuurlijk was dit voorwaardelijk om te voorkomen dat er uitzaaiingen zouden ontstaan, maar dit betekende een ware mokerslag voor ons allemaal.
Mijn familie en ik vroegen ons toendertijd namelijk af of sporten in de toekomst voor mij nog wel weggelegd zou zijn. Mede doordat de artsen ons onvoldoende geïnformeerd hadden over de mogelijkheden. Hierop bestelde mijn moeder op eigen initiatief een scoot-mobiel. Op ons eerste gesprek met de revalidatiearts vertelde deze ons meteen dat deze afgeschaft moest worden, ‘want je gaat leren lopen op een prothese!’ En dat werd, na regelmatig revalideren bij Revalidatie-Friesland, werkelijkheid. Ik leerde weer fietsen, zwemmen en uiteindelijk zelfs rennen. En dat smaakte mijns inziens naar meer. De revalidatiearts vond echter dat ik voorzichtig moest handelen, omdat ik immers nog maar een been over had. Maar ik weigerde op te geven. Dus meldde ik me aan bij lokale voetbalclub in Harlingen evenals de tennisclub. Hier werd ik clubkampioen bij de ‘valide’-jeugdsporters. Verder ben ik in 2016 in aanraking gekomen met Atletiek en ren/spring nu op een blade. Sinds 2019 train ik tien maal per week bij Team Para Atletiek (in Amsterdam) wat dit jaar resulteerde in een sprong van 6 meter 81 en deelname aan de Paralympics in Tokyo. Doel voor komend seizoen is om verder dan zeven meter te gaan springen.
Natuurlijk zou het te makkelijk zijn om alleen de succesverhalen te vertellen. Op zo’n jonge leeftijd je been verliezen heeft wel degelijk grote impact op je leven. Je wil in deze periode niet anders zijn dan ieder ander om je heen. En fysiek was dit wel het geval. Hier schaamde ik me destijds voor. Bijvoorbeeld door kousen heel hoog op te trekken bij voetbalwedstrijden en door heel stiekem het zwembad in te gaan (zonder prothese) als iedereen wegkeek. Door in te zien hoe makkelijk sommige lotgenoten met hun amputatie omgingen, heb ik geleerd om mijn handicap helemaal te accepteren. Al voordat ik in contact kwam met stichting Ewingsarcoom had ik al gehoord van Eva’s verhaal, evenals de oprichting van deze mooie stichting. Het doel en de visie van deze stichting maken dat ik er geen moment over heb getwijfeld om mijn bijdrage hieraan te leveren toen Karin me hiervoor vroeg. Ik zal hoofdzakelijk de rol als ervaringsdeskundige op me nemen. Als (ouders van) kinderen tegen bepaalde problemen aanlopen, kunnen ze dus bij mij terecht voor een gesprek. Ik hoop hierbij deze mensen in te laten zien hoe ontzettend veel er mogelijk is, ondanks het feit dat je een handicap hebt. Want in mijn ogen hoeft een handicap absoluut niet samen te gaan met een beperking.
