Diana

Op dinsdag 1 september 2020 kreeg ik een appje van mijn schoonzus Karin met de volgende tekst:

“Hey schoonzus, even een vraagje”; ben jij goed in teksten schrijven? We hebben nog een vrijwilligersfunctie openstaan…we zoeken iemand die onze teksten op de website kan optimaliseren. Of ken je iemand die dit eventueel non-profit voor ons zou willen doen?

Nu is het zo, dat ik een zeer bevlogen, enthousiaste, positieve, vrolijke, inspirerende schoonzus heb waar ik heel blij mee en ontzettend trots op ben. En het is ook zo, dat ik wel iets heb met taal, ik zelf met Karin’s broer twee gezonde zonen heb (en geen zorgen over levensbedreigende ziektes bij mijn kinderen)  én dat het een goed gevoel geeft, iets voor een ander te kunnen betekenen. Dus op 1 september 2020 had ik er een vrijwilligersfunctie bij.

Het was af en toe even slikken bij het lezen van de verhalen. Ik kende en ken deze mensen niet, maar ze kwamen heel hard binnen.  Ik stond en sta versteld van de veerkracht van de kleine patiëntjes en ook bij de volwassenen. Het zal je maar overkomen. Stap voor stap dat hele proces door, met alle emoties, pijn, onzekerheden en tegenslagen. Opgeven is geen optie. En dóór, telkens weer. Respect voor alle dragers van deze nare vorm van botkanker en zeker ook voor hun ouders, partners, broers, zussen, opa’s en oma’s en iedereen die betrokken is. Ook de behandelaars. Want kanker heb je niet alleen. Gelukkig maar, want door te delen, is het iets minder zwaar om te dragen. Denk ik.

Ik hoop dat Stichting Ev@ een megasucces wordt. En dat deze vorm van kanker uiteindelijk uitsterft.